Bijzondere gesprekken "Jakarta"

Eigenlijk hebben we de afgelopen dagen niet heel veel meegemaakt. Maar wel heel veel geleerd van de locals. Het heeft ons aan het denken gezet en laat ons ontzettend blij zijn met wat we hebben...
Een kleine greep uit de twee verhalen die het meeste indruk op ons maakte, maar dan vooral omdat deze mensen die bedoeling helemaal niet hadden:
Jakarta is een stad van altijd werkenden mensen, het is een stad waar de mensen het werk doen waar wij westerlingen onze handen voor omdraaien (denk aan textiel fabrieken, en ander lopende band baantjes). Het is geen toeristen stad, daarvoor moet je in Jogjakarta zijn.

We beginnen met eergisteren, 2 september, we bestelden zoals we laatste dagen vaker deden via Grab een locale taxi. Vandaag gingen we naar Fatahilah square, voor de Nederlandsers was dit in de tijd van de Batavia de hoofdstad van Nederlands-Indië.
Voor ons verscheen een local, genaamd Dodi, die ons die kant op zou brengen. Dodi sprak tot onze verbazing redelijk goed Engels. Voor jullie informatie, niemand spreekt hier echt Engels, hooguit een aantal woordjes. Nu zijn we er inmiddels achter dat we ook in een best wel arme wijk zijn beland met ons hotel, misschien heeft het daar ook wel mee te maken. Overigens is heel Jakarta vrij arm, behalve de zoals door alle taxichauffeurs genoemde "Chinese investers" die overal grote malls neerzetten en de boel overnemen wat wij eerlijk gezegd wel jammer vinden en wat ook duidelijk te zien is. 40% van de bevolking in Jakarta komt oorspronkelijk uit China.
Tegen Dodi hadden we verteld dat we al twee dagen op zoek waren naar een simkaart, Dodi wist wel een plek waar we die vandaan konden halen. Alleen toen Dodi via de navigatie de aangegeven route volgden, belandden we met de auto midden in een sloppenwijk. De auto paste maar net langs de rand van de huisjes, nou ja, voor zover je dit zo kon noemen. We merkten al snel dat Dodi enigszins in paniek raakte en meerdere malen zei 'sorry, sorry, wrong way'. De weg was zo smal dat we niet meer konden draaien en dus een heel stuk rechtdoor moesten. Na een tijd konden we wel draaien, alleen was er meer verkeer dat de sloppenwijk ingestuurd werd en dat ging dus niet.. Het gevolg was dat we plotseling een doffe klap hoorden en kennelijk was Dodi tegen een doos op de weg aangereden. Heel de sloppenwijk liep uit en Dodi moest uitstappen om het een en ander te regelen, want de eigenaar van de doos was boos en wilde geld zien (hoewel geen schade of enige waarde overigens) . We werden gesommeerd om absoluut te blijven zitten, dus dat deden we dan ook maar braaf. We hadden graag een foto gemaakt van de situatie, zodat jullie konden zien waar we ons bevonden, alleen was dit niet heel veilig haha. Dodi kon het gelukkig met een sorry en handdruk regelen en we mochten de wijk verlaten. Een grote schrik en daarna opluchting op zijn gezicht was duidelijk af te lezen. Die simkaart hebben we maar gelaten voor wat het was. Dodi vertelde ook dat de zware criminaliteit in dit gebied behoorlijk hoog was en dat je hier als Westerling maar beter niet lopend over straat kon.
We vroegen aan Dodi hoe ze eigenlijk aan een rijbewijs komen in Indonesië. Hij vertelde dat hij zijn rijbewijs gekocht had bij de corrupte politie. Je kon het ook legaal doen, maar dat doet niemand, aangezien je pas na 6 keer gemiddeld slaagt zodat ze nog wat aan je verdienen. Dodi werkte hard voor zijn geld en familie en liet trots zijn gezin zien. Hij vertelde dat zijn dochter nu in de tweede klas zat en vandaag het examen Engels zou afleggen. Hij vroeg ons of hij misschien met ons op de foto zou mogen, zodat zijn dochter zou beseffen dat je door de Engelse taal leuke contacten kan leggen en verder komt in het leven. Natuurlijk hebben we die foto even genomen! Zelf hebben we natuurlijk ook een Selfie met Dodi gemaakt. We hebben in totaal 2 uur bij Dodi in de taxi gezeten en zouden maar 42.000 IDR, omgerekend 2.84 euro hoeven afrekenen volgens de meter, toen we Dodi het dubbele gaven (100.000 IDR) wist hij niet waar hij het zoeken moest, wat voor ons een scheintje was, was voor hem een jackpot, heel mooi om te zien! :)

Hierna zijn we de Fatahilah square op gegaan. Dit is een groot plein omringd door oude Nederlandse gebouwen. Dit was vroeger de hoofdstad van Nederlands-Indië. Je kunt er een fiets huren, met een mooi hoedje (zo'n witte hoed als Natascha's Opa had). Hier staat dan ook het oude Gouverneurshuis, een Nederlands museum en café Batavia. We hadden overal gelezen dat het erg leuk is daar wat te eten. Bij binnenkomst kwam de ouderwetse salon muziek ons al tegemoet. Het leek net of we een stap terug in de tijd namen. Je hebt wel eens dat een plek een hoop herinneringen met zich mee brengt als je binnen stapt, dit was duidelijk zo'n plek. Wat zullen hier in het verleden een hoop decadente feesten zijn gegeven. Het zou ons niet verbazen als dit een plek is geweest waar de Opa van Natascha is geweest, ook aangezien dit de verzamelplek was voor alle Nederlanders die aankwamen. Het personeel sprak zelfs een beetje Nederlands. We werden behandeld als beroemde mensen en op handen gedragen. We hebben hier heerlijke "Poffertjes" gegeten haha.

Er was hier verder niet veel te zien, en het was niet veilig om de wijken zelf in te lopen, dus we zijn al snel naar een Foodcourt gegaan om daar onze avond af te sluiten met een lekkere maaltijd!

Gisterenochtend, 3 september, zaten we in de auto bij een local waarmee we ons dagelijkse gesprek voerden. Ons bleek al snel dat de local, Mohamed, drie kleine kinderen had, maar eigenlijk bijna nooit thuis slaapt. Waarom niet? Zijn huis is 20 kilometer verderop, 20 kilometer hoor ik je dan denken ja 20 "maar" voor Nederlandse begrippen. Mohamed werkt 7 dagen in de week van 7 tot 12 uur snachts en hier in Jakarta doe je ruim 2 uur over een stukje van 20 kilometer, dus eer Mohamed thuis is kan hij al bijna weer vertrekken. Mohamed slaapt dus in zijn auto. Maar Mohamed "smiles" altijd, Mohamed is blij met het prachtige gezin dat hij heeft en liet trots een foto zien voor wie hij zo hard werkt. Hoe Mohamed Engels geleerd heeft? Hij kijkt naar interviews van Valentino Rossi en gaat het dan woord voor woord vertalen op google translate. Zo leert hij langzaam een beetje Engels en dan nog is zijn standaard stopwoord "sorry Sir, M'am my English is not so good". Nou Mohamed je bent de tweede die wij Engels horen spreken en nog hartstikke goed ook! Mohamed vertelde ons een beetje beschaamd dat wij zijn "eerste" waren, dus wij dachten toeristen, nee... Wij waren de eerste blanke mensen die hij als klant had. Hij vond dit zo verschrikkelijk bijzonder.. Uiteraard gaven we hem om omgerekend een paar euro fooi, waar ook hij dol gelukkig mee was. Hoe simpel kan het zijn. Verder zijn we inmiddels al een paar keer op de foto geweest met mensen die nog nooit een blanke gezien hadden, complete familie foto's zelfs, hoe bizar ook we werden hier echt vol bewondering bekeken.
We denken dat deze mensen allemaal stuk voor stuk de dag van hun leven hadden.

Toen we thuis kwamen lazen we een linkje over een nieuw nummer van de Black Eyed Peas, die een boodschap naar de wereld willen uitdragen, mbt racisme, Is, oneerlijkheid en geweld in alle vormen. De manier waarop we met elkaar omgaan, dat het soms zo simpel kan zijn als vriendelijk gedag zeggen en een praatje maken. Zoals door hen gezegd: We have to "Kill them with kindness". Dus neem is een momentje voor jezelf. Denk is na hoe jij vandaag niet alleen voor jezelf maar voor de mensen om je heen of die je tegenkomt ook stukje mooier kan maken. En doe dat, elke dag steeds iets meer, stukje bij beetje kunnen we misschien toch de verandering zijn die we allemaal willen zien.

Met het opnieuw uitbrengen van het nummer 'Where is the love' willen ze dit bereiken. Wij vonden het heel toepasselijk op de afgelopen dagen vandaar dat we deze twee verhalen met jullie delen,
hieronder kun je het nummer luisteren.

https://youtu.be/YsRMoWYGLNA