Gili Meno, Gili Trawangan en Senggigi

Vroeg op want vandaag werden we opgepikt om naar de haven gebracht te worden. Tijdens onze twee uur durende reis richting de haven hebben we nog talloze brutale aapjes al rennend over de weg gezien. In de buurt van de haven werden we afgezet en moesten we verder lopen. Dit aangezien er vanaf dat punt alleen paard en wagen mochten rijden. Aangekomen bij de haven begon het handje klapwerk. Het was een grote chaos, overal kwamen aanbiedingen en steeds dachten we oke dat is een goede prijs. Alleen toen we naar het officiële kantoortje liepen bleek de prijs van een bootticket een stuk lager liggen. We hebben inmiddels wel geleerd dat je aan alle kanten wordt gezien als een wandelende geldmachine en dat we dus niet zomaar op het eerste aanbod in moeten gaan. Richting de boot kwamen we er al gauw achter waarom het ongeluk eerder deze dagen gebeurd was.. een klein houten bootje werd volgestampt met mensen, we denken wel een stuk of 30 waar er max 10 op mochten. Er hingen uiteraard netjes 10 zwemvesten voor het zicht, voor die 10 die het mogen overleven ;)
Het dak van de boot werd gebruikt als bagage plek. Dat er af en toe wat vanaf viel omdat het daar niet voor gemaakt was, moest je op de koop toenemen. Zo konden ze uiteraard meer mensen kwijt en daar draait alles om tenslotte, want meer mensen is meer inkomsten!
We hadden gekozen voor het eilandje Gili Meno als overnachtings plek. Dit eilandje staat bekend om de oase van rust. De eilanden, Gili Air en Trawangan staan bekend als wat drukkere eilanden. Vanaf Meno keek je zo naar beide eilanden. Aangekomen op Gili Meno stonden de talloze paard en wagens al klaar om je op te pikken. Wij dachten dat onze bungalow redelijk dichtbij zou zijn, dus wij namen de benen wagen. Er rijden overigens geen gemotoriseerde voertuigen op dit eiland. Transport gaat per fiets of met paard en wagen. We deden hier dus nog een stapje verder terug in de tijd!
Na even te hebben gezocht kwamen we dan aan bij ons verblijf en werden we warm welkom geheten met een verse juice door eigenaresse Rose. Een super mooie bungalow kregen we toegewezen. Zoals overal in Indonesië is het contrast weer groot. Wij een mooie bungalow met een lekker bed en airco en de locals slapen buiten. Een personeels lid zagen we s'avonds zelfs op de stenen vloer liggen achter de ontvangstbalie toen we laat op de avond nog even water gingen halen. Hier op het Eiland zijn alleen zoutwater douches. Weleenswaar gefilterd, maar agh hé als je dan de levenswijze van de mensen hier ziet, ben je ineens overal blij mee. Iedereen was ook super vriendelijk en wees je maar al te graag de weg, wat een verademing zeg. Je liep in een uur het complete eiland rond dus je kan je voorstellen dat er een echt ons kent ons cultuurtje heerste.
We hebben mooi gesnorkeld bij de "Meno wall". Hier gingen dagelijks snorkeltripjes heen en terwijl de snorkel van Natascha wat problemen had, zag Stephan een grote zeeschildpad voorbij scheren. Helaas waren we te laat voor de foto.

De volgende dag zijn we met een bootje overgevaren naar Gili Trawangan om daar een dagje te kijken. S'nachts hoorde je op ons eiland het gebonk van de muziek van Gili Trawangan en zag je de lichten flitsen. Ons eiland had geen eens verlichting en zo liep je in het pikkedonker met een lampje van a naar b. We waren dus nieuwsgierig geworden. Van de boot afgestapt belandden we in een verschikkelijk druk en toeristisch straatje waar je moest uitkijken dat je niet werd aangereden door een dronken fietser of de paard met wagens die met hoge snelheid in galop voorbij raasden. De verkooppraatjes vlogen ons weer om de oren en we dachten even in Kuta Bali te zijn aangekomen. Wat waren we blij dat we op Gili Meno zaten, haha. We hebben een fiets gehuurd en zijn het eiland gaan rondfietsen. Gelukkig bleek het aan de andere kant een stuk rustiger te zijn en hebben we daar wat gedronken en lekker geluncht. S'middags zijn we weer terug gevaren naar Gili Meno.

Tijdens ons verblijf hebben we nog een eerlijk gesprek gehad met een van de personeelsleden (dit was degene die we op de grond slapend hadden aantroffen). Hij vertelde ons dat hij zo'n 90 euro per maand (omgerekend) verdiende, wat hier echt heeel weinig is als je kijkt naar de kosten die je maakt aan water etc. Het viel ons ook op dat hij altijd dezelfde kleren droeg. Ook vertelde hij wat interessante weetjes over hoe locals vaak denken een intro te kunnen maken in de westerse wereld. We zullen jullie de details besparen, maar een westerse zwanger maken blijkt een populaire truc onder de mannen hier te zijn. Deze jongen had die droom niet. Hij vond het niet realistisch om alles op te geven en de schijn op te houden om uiteindelijk in westers land te kunnen wonen. Hij zou wel gewoon gelukkig worden met de dingen die hij had. Toen we weggingen was hij er niet, maar verderop tijdens het lopen naar de haven hoorden we een schreeuw.. daar kwam hij enthousiast aangerend. Hij gaf ons allebei een knuffel en stond tot ver nog naar ons te zwaaien alsof hij gedag zei tegen z'n beste vrienden! (we zijn toen teruggelopen en hebben hem stiekem een half maandsalaris gegeven omdat we de jongen tijdens ons hele verblijf zo verschrikkelijk vriendelijk en eerlijk vonden en omdat hij totaal niet op geld uit was (we mochten namelijk z'n snorkels lenen etc.).

Oja, we hebben het eigenlijk nog niet eerder genoemd, maar waar Bali overheersend hindoeïstisch is, is de bevolking van Lombok en de Gili's hoofdzakelijk moslim (90%). Hier staat op iedere hoek van de straat een Moskee en preken (schreeuwen) ze de hele dag door. Deze geluiden worden door de bijbehorende stadspeakers over de eilanden. Uiteraard had Gili Trawangan de grootste speakers en die hoorde je dan ook over het water vanaf een uurtje of 5 s'ochtends lekker zingen. Op Gili Meno was gelukkig maar een zingende moskee die een keer per dag hoorde.

Na vier daagjes te hebben genoten van het paradijs zijn we weer terug gevaren naar het vaste land van Lombok. Daar zijn we nog een dagje verbleven in Senggigi, het andere toeristen plaatsje. Hier bleek niet heel veel te doen te zijn, maar we hadden wel een lekker hotel en konden op ons gemak alle spulletjes weer netjes inpakken voor onze vlucht de volgende dag naar Bali. Nu op naar onze laatste week in Bali, first stop Jimbaran.